Autor: Carlos Sánchez-Montaña
jueves, 12 de enero de 2006
Sección: Leyendas
Información publicada por: lucusaugusti
Mostrado 124.315 veces.


Ir a los comentarios

El tetragrama de Arkho en la mesa de Quiroga.

La mesa se utilizaba en un ritual sagrado de consulta descrito por Ammianus Marcellinus en su Rerum gestarum libri XXXI.








La mesa de Quiroga

Mesa ritual de los Pontífices en la Gallaecia.
Tablero en mármol gris de O Incio de 95cm. de diámetro y 6cm. de espesor.
Finales Siglo IV - Museo de la Catedral de Lugo


La Mesa de Quiroga

El nombre del IANUS-QUIRINO escrito en griego como ARKHO (Arjo: alfa,rho,chi,omega)
-Es el primero, el señor del universo-
"me penes est unum vasti custodia mundi"
Fastos (I, 119) Ovidio.

La letra CHI es la "escritura de la luz por la luz misma" representa a la divinidad suprema. La presencia de dios en el centro de la mesa.

La acompañan LA TRIADA DE ARKHO:
La letra ALFA como un COMPAS trazando sobre papiro -Símbolo del arquitecto-
La letra RHO como un BASTÓN de mando.-Símbolo del príncipe-
La letra OMEGA como un PUENTE de dos ojos. -Símbolo del pontífice-

El étimo de ARKHO es también el de: principio, arquitecto, príncipe, pontífice.

Texto en su perímetro entre dos hiladas de perlas:
KX (letra Chi)
AVRVM VILE TIBI EST ARCENTI PONDERA CEDANT
H (hoja de hiedra)
PLVS EST QVOD PROPRIA FELICITATE NITES
IRLugo 092 = IRG-02, 87.

Trascripción (libre):
KX
EL ORO VIL ES PARA TI LA PLATA PIERDE PESO
H
MAS VALOR TIENE QUE TU PROPIA FELICIDAD (SABIDURIA) BRILLE

El texto en hexámetros grabado en el perímetro, entre los dos círculos de perlas, contiene todas las letras del alfabeto clásico latino.
- KX A V R M I L E T B S G N P O D C H Q F -

Señalar que este completo alfabeto utiliza alguna singularidad "disfrazada" para conseguir su proposito:
la letra chi inicial, la letra H en la hoja de hiedra y la G en la palabra ARGENTI, que tal como el texto describe "ARGENTI PONDERA CEDANT": la palabra ARGENTI pierde peso y la G se convierte en C.
Es este un precioso texto "esotérico" con un triple significado.

La mesa se utilizaba en un ritual sagrado de consulta tal como describe Amiano Marcelino en el siglo IV.
Se colocaba sobre un trípode metálico que permitía su correcta nivelación
Una esfera recorría el perímetro del tablero deteniéndose en cada letra señalada.
La repetición sucesiva de la operación permitía la escritura del mensaje o respuesta.

© Carlos Sánchez-Montaña

(Bonus Track):12/04/05
“El mundo antiguo, en el siglo IV, parecía atacado de una enfermedad de magia y superstición. Los emperadores Constante, Constancio, Valente y Valentiniano, que se llamaban cristianos, castigaron severamente las prácticas de magia y espiritismo, pero esto mismo prueba cuán extendidas estaban. Un modo de obtener información sobre las cosas futuras, a mediados del siglo IV, está curiosamente descrito en su Historia por el historiador romano Amiano Marcelino: se colocaba un trípode, hecho con ramas de laurel, en una cámara saturada de perfumes, sobre el trípode había una bandeja, hecha de una aleación de metales, con las letras del alfabeto grabadas en sus bordes. Sobre la bandeja colgaba un anillo, que hacía mover su oficiante, vestido de lino blanco sin mezcla, por medio de una rama de verbena que tenía en la mano. Cuando el anillo dejaba de oscilar, señalaba una de las letras de la bandeja...”
Historia Universal, Tomo 8 . Salvat – El País.
Pág. 195.

Bibliografía:

Diccionario manual Vox, griego clásico-español. Pag. 89.
Significado en griego clásico de la palabra arkho, arjo, arxo:
Alfa, rho, chi, omega




Historia Universal, Tomo 8 . Salvat – El País.
Pag. 195.
“Historia” del historiador romano Amiano Marcelino, describe el sistema de consulta de los pontífices y su mesa sagrada.

Ammianus Marcellinus; Antioquía, c. 330-?, c. 400) Historiador latino de origen griego. De su Rerum gestarum libri XXXI, que abarcaba desde el emperador Nerva (s. I) hasta la muerte de Valente, se han perdido los 13 primeros libros y sólo se conservan aquellos que abarcan el período de 353 a 378.

............28. Inducti itaque Patricius et Hilarius ordinemque replicare iussi gestorum, cum inter exordia variarent, fodicatis lateribus, inlato tripede quo utebantur, adacti ad summas angustias aperiunt negotii fidem ab ipsis exordiis replicatam. et prius Hilarius:
29. "Construximus", inquit "magnifici iudices, ad cortinae similitudinem Delphicae diris auspiciis de laureis virgulis infaustam hanc mensulam quam videtis, et inprecationibus carminum secretorum choragiisque multis ac diuturnis ritualiter consecratam movimus tandem: movendi autem, quotiens super rebus arcanis consulebatur, erat institutio talis.
30. conlocabatur in medio domus emaculatae odoribus Arabicis undique, lance rotunda pure superposita, ex diversis metallicis materiis fabrefacta. cuius in ambitu rotunditatis extremo elementorum viginti quattuor scriptiles formae incisae perite, diiungebantur spatiis examinate dimensis.
31. ac linteis quidam indumentis amictus, calceatusque itidem linteis soccis, torvlo capiti circumflexo, verbenas felicis arboris gestans, litato conceptis carminibus numine praescitionum auctore, caerimoniali scientia supersistit cortinulae sacerdos pensilem anulum librans, sartum ex Carphathio filo perquam levi, mysticis disciplinis initiatum: qui per intervalla distincta retinentibus singulis litteris incidens saltuatim, heroos efficit versus interrogationibus consonos, ad numeros et modos plene conclusos, quales leguntur Pythici, vel ex oraculis editi Branchidarum.
32. ibi tum quaerentibus nobis, qui praesenti succedet imperio, quoniam omni parte expolitus fore memorabatur, et adsiliens anulus duas perstrinxerat syllabas THEO cum adiectione litterae postremae, exclamavit praesentium quidam, Theodorum praescribente fatali necessitate portendi. nec ultra super negotio est exploratum: satis enim apud nos constabat hunc esse qui poscebatur".
33. Cumque totius rei notitiam ita signate sub oculis iudicum subiecisset, adiecit benivole id Theodorum penitus ignorare. post haec interrogati an ex fide sortium, quas agitabant, ea praescierint quae sustinerent: versus illos notissimos ediderunt clare pronuntiantes capitalem eis hanc operam scrutandi sublimiora cito futuram: nihilo minus tamen ipsi quoque cum cognitoribus principi caedes incendiaque flagitantes furias inminere; quorum tres ponere sufficiet ultimos: ou man nepoinige syn essetai aima kai autois Tisiphone barymenis ephoplissei kakon oiton en pedioisi Mimantos agaiomenoio Areos. quibus lectis, unguibus male mulcati separantur exanimes. ........
http://www.intratext.com/IXT/LAT0121/_P2B.HTM#24ZD

Más informacióen en: http://www.callisianus.info


Comentarios

Tijera Pulsa este icono si opinas que la información está fuera de lugar, no tiene rigor o es de nulo interés.
Tu único clic no la borarrá, pero contribuirá a que la sabiduría del grupo pueda funcionar correctamente.


  1. #1 A.M.Canto 12 de abr. 2005

    Ahora resulta que "me empeño contra la fuente epigrafica" (!). Cosas veredes, Sancho, como diria el pacientisimo Don Quijote...

    A.M.Canto 06/04/2005, 13:03:46:
    «No hay tal lectura "Arjo" ni "Archo": Se trata en ambos casos del conocidisimo simbolo cristiano, el "crismon", que es anagrama de Chr(istus), colocado entre un alfa y un omega, indicando estas letras (primera y ultima del alfabeto griego) que Dios es el Principio y el Fin. Muchos tienen que recordar esto, se da en Bachillerato.»
    http://www.celtiberia.net/articulo.asp?id=1229

    Pero que se puede hacer con una persona que pone una interpretacion del texto que le contradice, y se queda tan pancho.

    El nuevo simbolo cristiano, el crismon, fue portado por el ejercito de Constantino a partir de la definitiva batalla de Pons Milvius, por lo que existen muchas representaciones de el en Italia y en todas las provincias del Imperio.

    Crismones famosos en Hispania, muy similares al de Quiroga: mosaicos de la Villa de Fortunatus (Fraga, Huesca) y Villa del Prado (Valladolid). Con incrustaciones en marmol en la villa de Gabia la Grande (Granada), crismon de Iscar (Baena, Cordoba), y una infinidad de ellos en casi todas las iglesias paleocristianas y visigodas conocidas, asi como en multiples sarcofagos y decenas de los tipicos ladrillos en relieve.

    Aqui pueden verse fotografias de unos cuantas decenas de crismones como el de Quiroga, y solo en España: http://images.google.es/images?q=crismon&ie=ISO-8859-1&hl=es&btnG=B%FAsqueda+en+Google

    Para verlo con claridad, por ejemplo estos:
    http://ww2.grn.es/jml/images/Crismon.JPG
    http://www.romanicoaragones.com/5-MapaActivo/04-Laribagorza-dir.htm
    http://www.aytoejea.es/san_salvador.htm

    O especialmente este, de la catedral de Jaca, con su correspondiente leyenda alrededor y todo:
    http://www.educa.aragob.es/ieselaza/images/iconografia%20cristiana/Crismon%20Catedral_Jaca.jpg

    http://www.uv.es/~charco/imagenes/imagenes_documentos/navarra_estella/oteiza_Crismon.jpg

    En fin, hay muchisimos paralelos y, por supuesto, no significan nada de lo que dice quien escribe este art{iculo.

    Terminese si se quiere por esta belleza del siglo VI, recuperado en las ruinas de la misma villa de Fortunatus donde existe en mosaico, donde el crismon se combina con las arcadas de un claustro:
    http://www.romanicoaragones.com/33-Bajocinca/FragaVF%20G06.jpg.

  2. #2 silmarillion 14 de abr. 2005

    Lucus:
    1) El anagrama XP es anterior al siglo IV, al lábaro y a Constantino y fue utilizado por los primeros cristianos, incluso aparece en las catacumbas, con lo cual se remonta en el uso cristiano al siglo I.

    2) Como verás, la Enciclopedia Católica señala: Las letras Griegas XP combinadas en un monograma aparecen en monedas pre-Cristianas (e. g. la tetradracma Ática y algunas monedas de los Tolomeos), y son empleados en algunos manuscritos Griegos del período Cristiano como una abreviatura de tales palabras (ver palabras Griegas 2, 3, 4). Lowrie destaca, sin embargo, que cuando es empleado como abreviatura, la X se presenta parada, mientras que en el monograma de Cristo yace sobre un lado (ver Monograma d), por lo tanto aparece más simétrica. La forma (ver Monograma c), es de origen Cristiano; se comenzó a usar en el curso del siglo cuarto, y representa una etapa en el desarrollo del monograma hacia la cruz. Realmente si en lugar de quedarte vatado en que es la Enciclopedia Católica hubieras leído el texto, habrías hallado dentro del mismo párrafo que cuelgo un elemento de refutación.
    Bien sabrás que el Cristianismo en lo que respecta a iconografía y simbología no invento nada, se fue apropiando de símbolos e imágenes conocidas y correspondientes a su período histórico y las refuncionalizó adaptándolas al ritual.

    A ver si nos ponemos de acuerdo Lucus. No estoy discutiendo, entiéndase, el uso o posible función que se le otorgara al objeto sobre el que escribes el artículo, sino que su objetivo primario es el de ser crismón.

    Si mañana alguien cuelga un buen pastor de las catacumbas posiblemente mi acotación sea que es un Apolo resignificado.

    Digamos que no existe motivo de escándalo, tanto la iconografía como la ritualidad cristiana están plagadas de pervivencias de ritos anteriores, muchos de ellos de origen oriental.

    Las fuentes existen para ser contrastadas. El texto de la Enciclopedia Catolica que cito no es ni sectario ni tendencioso. La bibliografía de ese texto es:

    TYRWHITT en Dict. Christ. Antiq. (Londres, 1875-80), s. v. Monograma;
    LOWRIE, Monuments of the Early Church (Nueva York, 1901);
    PIPER HAUCK en Realencyk. f. prot. Theol., s. vv. Monogramm Christi (Leipzig. 1903);
    KRAUS en Real-encyklopädie der christlichen Alterthümer s. v. (Freiburg, 1886).

    Las inscripciones cristianas recibían el nombre de "nomina sacra", IC y XC o IHS y XPS hasta el siglo III, luego se las denominó "la sigla".



  3. #3 silmarillion 14 de abr. 2005

    cuelga las imagenes que voy subiendo lucus, asi refutamos y discutimos aqui mismo

  4. #4 silmarillion 14 de abr. 2005

    lucus, gracias por colgar las imágenes, es mejor esto que colgar otro artículo. No se si llegaremos a acuerdo pero de esta forma el disenso es positivo.

    No opinas Lucus que la Pátena de Sión se asemeja mucho mas a lo que describes?

  5. #5 crougintoudadigo 06 de feb. 2006

    ESTIMADOS SEÑORES DRUIDAS SALUD Y GLORIA
    CROUGINTOUDADIGO, ex Pena Graña, sostiene que este debate sobre el crismón podría venir de perlas para la materia que les quiere exponer, de suma importancia para la comprensión del sistema organizativo del Noroeste.

    Verán Vds. Señores Druidas: La inscripción de Vegadeo tiene, como lo vió Pena Graña, un crismón en el caso que nos ocupa entre un dibujo del sol y otro de la luna, habituales substitutos en Cristología del Alfa y de la Omega. La inscripción debe leerseL XP [Chrismón,] NICER CLUTOSI [Nicer hijo de Clutoso] “)” CARIACA [del castro Cariac] Principis Albionum[(de la Casa) del príncipe de los Albiones].
    El Crismón XP, que corona el epígrafe es cristiano, y no puede ser anterior al año 314. Corresponde en realidad a un momento muy avanzado del siglo IV, sino ya del siglo V.

    Este epígrafe bajo imperial, no solo por el tipo de letra, sino también por el mencionado Chrismón, cosa que no habría sido señalada por nadie, viene según lo ve Andrés Pena a tirar con un mito sobre la C en posición invertida “)”, de la que se señalaba que significando “castellum” respondía a una forma organizativa prerromana, que desaparecería a partir del tercer cuarto del siglo I, tras la concesión del ius latii por Vespasiano no ano 70, cuando se habría requerido a los peregrini (los que no eran romanos ni latinos) que en sus ciudades tuviesen o adoptasen la organización romana, es decir, que contasen con un senado y con magistrados colegiados elegidos anualmente al estilo de las ciudades romanas. Pero como las honras eran gratuitas, el principio que servía para impedir la conversión de los magistrados en funcionarios permitió mantener los resortes de la política de la ciuitas en manos de los que poseían los recursos económicos, es decir, de los que ya los tenían antes, y las cosas siguieron como estaban en el seno de las ciuitates del Noroeste.
    Muchos historiadores juzgaban en 1991 –cuando Andrés Pena escribía estas lineas en Narón un Concello con Hª de seu vol ¡, pp 134ss- que los populi de la Gallaecia empezaron ahora a denominarse ciuitates, y lo interpretaban como síntoma de romanización.

    La presencia del chrismón junto a este signo c en posición invertido “)” indica a las claras que el signo ni desaparecería del registro en el siglo I d.C, tras la concesión del ius latii ni desaparecería aún en el siglo IV sino ya en el s. V.

    Dicho de otra forma el signo ) , es decir la letra C en posición invertida como dice Andrés Pena Grañan “nin desaparece do rexistro durante todo o Imperio, nin reflicte un cambio no sistema organizativo, e pese ao que ata agora se ven decindo ao respeto podería equivaler plenamente as expresións que, ocasionalmente, aclarándoo o acompañan "ex", "de hoc", ou coma na lingoaxe matemática "pertencente a".

    Recordemos lo que a este tenor señalaba en 1995 Andrés Pena
    UNHA LETRA FATAL
    Os castella adoitan aparecer frecuentemente no rexistro epigráfico de certo mobiliario arqueolóxico a continuación dunha letra C en posición envorcada ), que adoitaba interpretarse como centuria (Tovar) ata que M. L. Albertos (1975:65) propuxo a lectio castrum/castellum para esta letra cunha xeral aceptación. De seren así a letra emvorcada non tería excesiva importancia por vir tras dela de novo o castelo na forma dun toponimo en ablativo sin preposición que en latín, referido a lugares de pouca importancia, ten a función dun locativo.
    A letra adoita instalarse entre o TP e o castro.
    TP CASTRO
    Susarrus ) Aiobaiciaeco.
    Limicus ) Arcuce
    Cilenus ) Berisamo
    (Principis Albionum ) Cariaca
    Celtica Supertamarica ) Iureobriga.
    En ocasións suplantando ao signo envorcado aparece a verba castellum
    Ladronu(s) Dovai bra(ca)rus Castel(l)o Durbede [46] outras veces suplantada pola verba domo, arquetipo de ablativo con función locativo na gramática latina:
    Clotius Clutami (f) susarru(s) domo Curunniace (CIL.III 2016); domo Lucodadiacus (CIL III 4227) [47].
    Nunha ocasión aparece en ablativo a verba “domo” un termo da soberanía doméstica seguida dun xenitivo de possesor tralo signo ) envorcado.
    ) domo Vacoieci.
    Esta ‘casa de Vacoieco’ (como a Casa dos Tenrreiro no Trasancos medieval) non era outra cousa máis que un castro da Treba dos lanciates cuio possesor chamabase Vacoeco cunha etimoloxía alusiva a posesión de vacas. Nos epígrafes funerarios o origo ou linaxe da oligarquía podese expresar da seguinte forma :

    Nome propio + patronímico + nome da treba + referencia ou domiciliación + datos referentes á idade + situación da tumba + tipo da propiedade da mesma. Así
    Nome: Popilius Hirsutus; Patronímico: Flavi Vendieci Filius; Territorio Político Lanciensis; Domiciliación: Domo Vacoeci; Idade do difunto: annorum XXXII; Situación da Tumba: Hic Situs Est.
    Outras veces indícase só a domiciliación sen mencionarse a Treba ou, indícase a Treba sen se mencionala domiciliación.
    A lectio Castelum [48] da letra fatal –como lle chamou Untermann- que na secuencia epigráfica vira as costas ostensiblemente ao topónimo en ablativo que adoito lle segue (suxeto e obxecto da cláusula) maila seren aceptada pola maioría dos autores mantén todavía boa parte da sua transitividade indemne (dende que fora lida por Tovar como Centuria) e esta capacidade que ten o signo de provocar distintas percepciones (“censum” por J. C. Bermejo) manifesta aínda disidencias serodias na suxerente lectura cognatio de A. Rodriguez Colmenero.
    Cá coordenada “)” = Castellum a cuestión da comprensión do discurso epigráfico da letra envorcada parece resolta non así un problema Orwelliano (¿por qué comprendemos tan pouco a pesares da evidencia que temos?) baseado na existencia de crenzas firmemente mantidas e aceptadas a pesar de careceren de alicerces e ir contra da evidencia (a mención do castella semella innecesaria por ir explicita nun topónimo en ablativo).
    Calqueira teoría da lingoaxe establece a relación entre usos e usuarios e que o discurso organizase por unha ideoloxía específica que pode ser lida dos elementos lingüisticos do texto si suplantamos ) por “castellum” a clausula “et s. )” na inscripción de Chaves: Camallus/Burni/f/hic situs /est annor. / III et s É Tarbi frater facie/ndu curavit (CIL II 2484) [49] ¿Qué significa?
    Si este signo “)” -que en ocasións aparece na clausula precedido pola preposición (de contexto referencial) ex que podría ser seguida dunha verba expresiva dunha categoría social- é o mesmo castro (concebido institucionalmente como domo, casa dun dominus cos seus domestici ben instalados en cadansúa cabana e o seu dominium ben demarcado) a súa proliferación ou desaparición nos rexistros non responde a situacións novas nin incide na articulación institucional do TP e macroterritorio económico demarcado autarquico (sucesión de castros que nel se inscribe) senón que se debe a cambios de gostos das oligarquías na expresión da sua linaxe (filiación e origo), pois obviamos dicir que estes epígrafes non foron encargados precisamente aos lapicidas polos labregos.
    É significativa o meu xuizo a prematura interpretación de G. Pereira Menaut e Santos Yanguas (1979) de esta letra “La entidad organizativa referida por las ) -letra c en posición invertida- parece más bien una forma de control administrativo romano y nunca una forma de organización social indígena”.
    E a cuestión de como este feito se integra no discurso ideolóxico do historiador e é articulado nun discurso específico -sin excluiren os propios acontecementos que dan pé a unha interpretación- e pode ser estudiada mediante a teoría lingüística que permita estableceren formalmente si a ideoloxía que se vé esta no material da fonte ou é unha manipulación podese respostar na rectificación (1982) de G. Pereira Menaut do aserto anterior:
    “La desaparición de los castella en la expresión del origo personal y la utilización de las civitates que tienen lugar a continuación supone un cambio en la organización de las comunidades índigenas. La instancia organizativa básica, la comunidad que da el origo a las personas ya no son los castella sino las civitates”.
    e, en outro lugar di o sabido profesor:
    “Si lo anteriormente expuesto sobre la reorganización de las civitates y de los núcleos de población es aceptable, parece que también en Gallaecia el ius latii significó una restructuración de las civitates indigenas, el abandono de sus formas ancestrales para organizarse el modo romano recibiendo con ello, naturalmente la autonomía administrativa, la städtische Autonomie para decirlo con la exacta expresión alemana (Pereira Menaut 1982:264)”.
    O Territorio Político autónomo celta foi sempre antes da conquista (TREBA/TOUDO) e ata o século XII (Terra/Territorium) o punto de referencia básico dos galegos e os habitantes do N.O. penínsular, e resulta inaceptable falar dunha reorganización de que tanto gostan anticuarios e medievalistas, promovida dende fora do sistema político territorial galego, nin co Imperio, nin co regnun suevorum ni ca monarquía ‘astur’ (ANDRES PENA GRAÑA, 1991, 1995, 2004)”

    CROUGINTOUDADIGO HA COLGADO UNA FOTO CON EL CALCO DE LA ESTELA DE NICER CLUTOSI EN EL ARCHIVO DE IMÁGENES DE CELTIBERIA “CHRISMÓN. NICER CLUTOSI”, NO SABE COMO BAJARLA E INSERTARLA EN ESTE ARTÍCULO ¿ALGÚN DRUÍDA LO PODRÍA HACER?

  6. #6 ainé 24 de feb. 2006

    Rosa-ae....m'as pillao bacalao!! (se ve que no lo leo todo). Gracias por la información.
    Lucus...inestimable información. Gracias

    Otro dato interesante (al menos a mi me lo parece):
    ---Baco o Líber, dios de las vendimias y del vino, hijo de Júpiter y Semele. No muy representado en la monedas del Imperio, pero sí, en la provinciales.
    ---Representación:Joven coronado con hiedra, portando copa de vino o racimo de uvas y a veces acompañado de pantera.

    De todos es sabido que el vino elaborado en Valdeorras es "un regalo de los Dioses" (sería una de las "aficiones" o negocios de nuestro Pompeio?) .... ;)


    Sobre ejemplos de estas inscripciones, ¿sabéis si se puede acceder a imágenes en internet?, ¿en que lugares o museos se pueden ver las más conocidas?

  7. Hay 6 comentarios.
    1

Si te registras como usuario, podrás añadir comentarios a este artículo.

Volver arriba